Przejdź do zawartości

Josef Alois Kessler

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Josef Alois Kessler
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1862
Lois, koło Samary, Rosja

Data i miejsce śmierci

9 grudnia 1933
Zinnowitz, Niemcy

Miejsce pochówku

Ornbau

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

1 kwietnia 1904

Sakra biskupia

28 października 1904

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

28 października 1904

Konsekrator

Jerzy Józef Szembek

Współkonsekratorzy

Edward von Ropp
Stanisław Zdzitowiecki

Josef Alois Kessler (ur. 12 sierpnia 1862 r., zm. 9 grudnia 1933 r.) – niemiecki duchowny katolicki, biskup tyraspolski.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i początki działalności

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Lois koło Samary w Rosji, w rodzinie niemieckich kolonistów. Ukończył niższe i wyższe seminarium duchowne w Saratowie, a następnie kontynuował naukę na Akademii Duchownej w Petersburgu, którą ukończył w 1889 r., uzyskując magisterium z teologii. Po święceniach kapłańskich pracował przez 2 lata jako wikariusz w parafii katedralnej w Saratowie i równocześnie był profesorem w tamtejszym seminarium duchownym. W latach 1891–1895 był administratorem parafii w Symferopolu, a później (1895-1899) proboszczem sulzańskim i kiszyniowskim (1899-1903)[1].

W 1903 r. bp Edward von Ropp powołał go na stanowisko inspektora seminarium duchownego w Saratowie. Rok później został kanonikiem kapituły saratowskiej[2].

Biskup tyraspolski

[edytuj | edytuj kod]

7 kwietnia 1904 r. został mianowany przez papieża Piusa X ordynariuszem tyraspolskim. Konsekracja biskupia miała miejsce 28 października w kościele św. Katarzyny w Petersburgu. Za jego rządów dokonał się znaczny rozwój materialny diecezji. Dokonał poświęcenia 31 kościołów, w tym m.in. prokatedrę pw. św. Klemensa w Odessie[3][4]. Nauczywszy się języka polskiego, prowadził działalność duszpasterską wśród Polaków[5].

Przed zajęciem Saratowa przez komunistów opuścił 14 sierpnia 1918 r. siedzibę biskupią i pieszo przez dziesięć dni dotarł do Odessy. Był poszukiwany przez Czeka, ponieważ po zajęciu seminarium i kurii biskupiej znaleziono jego list pasterski skierowany do wiernych, w którym groził ekskomuniką tym wszystkim, którzy sprzyjają bolszewikom. Zagrożony aresztowaniem i możliwym wyrokiem śmierci, ukrywał się przez jakiś czas w Odessie[3].

Emigracja i śmierć

[edytuj | edytuj kod]

Przed zajęciem Saratowa przez wojska bolszewickie opuścił 14 sierpnia 1918 siedzibę biskupią wyznaczając wikariuszem generalnym ks. prał. Ksawerego Franciszka Klimaszewskiego[6] na płd.-wsch. część diec. tyraspolskiej. W styczniu 1920 r. opuścił tereny kontrolowane przez władze sowieckie i udał się na emigrację do Besarabii w Rumunii. Przez 2 lata przebywał w parafii Krasna, należącej do diecezji tyraspolskiej[7].

3 stycznia 1922 r. emigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie zebrał 32 tysiące dolarów na głodujących Niemców w Rosji, które później były potajemnie rozdzielane wiernym przez księży pozostałym w jego diecezji. Później wrócił do Europy i przebywał w Berlinie. 27 listopada 1929 r. zrzekł się urzędu ordynariusza tyraspolskiego i 23 stycznia 1930 r. został mianowany został przez papieża Piusa XI arcybiskupem tytularnym Bosforu. Zmarł w 1933 r. w Zinnowitz[3].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Geschichte der Diözese Tyraspol, Verlag von Rev. Georg Aberle. Dickinson, Nord Dakota, USA 1930.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. P. Nitecki. Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 199.
  2. R. Dzwonkowski, Losy duchowieństwa katolickiego w ZSSR, 1917-1939. Martyrologium, Lublin 1998, s. 351.
  3. a b c R. Dzwonkowski, Losy duchowieństwa katolickiego w ZSSR, 1917-1939. Martyrologium, Lublin 1998, s. 352.
  4. Została zamknięta i zdewastowana w latach 30. XX w. przez komunistów. Została odzyskana w 1991 r. przez Kościół katolicki na Ukrainie.
  5. P. Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 199.
  6. Losy duchowieństwa katolickiego w ZSSR 1917-1939. Ks. K. F. Klimaszewski
  7. R. Dzwonkowski, Losy duchowieństwa katolickiego w ZSSR, 1917-1939. Martyrologium, Lublin 1998, s. 352-353.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]